මොකාද බොල මේ?

                                                        මේකා මොකා වුනත් හරි හොද එකා මෙයා..වෙලාවකට නම් මට ඔකත් එක්ක 84000ටම නගිනවා.එත් ඉතින් කවුද යකෝ එකා...ඇත්තටම මට ඕකව වැඩි වශයෙන් මතක් වෙන්නේ විභාහගයක් ළං වුනාම.මොකද කියනවා නම් පාඩම් කරන්න තියෙන පොත් දිහා බැලුවම මීට වඩා හොදයි මේවා කෑවනම් කියලා හිතෙන වාර ගණන අනන්තයි.එත් ඉතින් කාලා කොහොමද දිරවන් නේ නෑ නේ.එකටම තමයි මම පහුගිය ටිකේ ඔය ඕකව හොය හොය හිටියේ....ඔන්න කොහොමෙන් කොහොම හරි ඕකව හම්බවුනයි කියමුකො..මාත් ඉතින් ඔය පාඩම් කර කර හිටිය පොත් ටික ඒකට දිලා බලා උන්නා.ඌත් මාරම මාරම එකෙක් තමයි.මාත් බලා ඉදිද්දිම පොත් ටික එක හුස්මට ගිලගෙන ගියා නේ.පව් මේ අසරණයා සැහෙන්න බඩගිනේ ඉදලා තියෙනවා.කොහොම උනත් අසරණයෙකුට කන්න දිලා කරගත්ත පිනටත්,හෙට විභාහගය ගොඩ යයි කියලා හිතුන සතුටත් එදා ‍රැ මට හොදටම නින්ද ගියා.

                                                                                ඔන්න ඉතින් මම පහුවදා උදෙන්ම ඕකවත් එක්ක ගෙන විභාහගෙට යන්න ලැස්ති වුණා.ඔයාලට කියන්න අනේ පොඩි එකා කියලා නෑ කොන්දොස්තර මාමා ඌටත් 1/2 ටිකට් එකක් කැඩුවා.එකත් කමක් නෑ.... විභාහගේ ගොඩ නේ...ඔන්න ඉතින් මම ඕකව විභාහග ශාලාවටම එක්කගෙන ගියා.පුදුම වැඩේ කියන් නේ මේකට මටත් වැඩිය පුදුම හදිසියක් තිබුනේ ප්‍රශ්න පත්ත්‍රරය දෙනකම්ම.ඔන්න දැන් ප්‍රශ්න ප්‍රත්තරයත් දුන්නා කියමුකෝ.මාත් දැන් ඉතින් ඌට පළවෙනි ප්‍රශ්නය කියවලා උත්තරේ කියන්න ඇරලා මොහොතක් බලාගෙන හිටියා.මේකා හම ගහන්න එපැයැ...තප්පර 5 ක් වත් ගියේ නෑ මේකා මගේ ප්‍රශ්න ප්‍රත්තරයරයම ගිලලා දැම්ම නේ.දැන් ඉතින් මොකද කරන්නේ මගේ මුළු සේසතම කෑවා.ආයෙත් කොහොමද රිපිට් එකක් වත් කරන්නේ මු පොත් ඔක්කොම ගිල්ල නේ.මට ඉතින් ඌගේ අම්මා,අප්පා හිතං මතක් උනා ඔය වෙලාවේ.

                                                                   එහෙම කියන කොටයි මතක් උනේ ඕකගේ නෑයො වගයක් උන්නානේ අපේ මහ ගෙවල් පැත්තේ. මමත් ඉතින් ඔය පොඩි කාලේ ඉදලා අකුරු සාස්තරේ කරපු පොත් පත් ටික අරන් තිබ්බා ලොකු වෙන කොට බලන්න කියලා.ඒ ඉතින් මට පොත් පිරෙන්න තරුවත්,හරි ලකුණු වත් ලැබුණ නිසා නෙවයි.ලැබුණ තරමක් ලැබුණේ කතිර ලකුණ තමයි.ඒ කාලේ නම් කතිර ලකුණක් වැ‍ටුණහම මට හරියට දුක හිතුනා "අම්මපා මේ ගුරුවරුන්ට හිතක් පපුවක් නැහැ යි"නේද කියලා.නමුත් ලොකු වෙනකොටයි තෙරුණේ කතිර ලකුණ දෙන්නේ මනාපෙටයි කියලා.ගුරුවරු මට කොච්චර මනාප ද කියලා පොත් ටික දැක්කහම තේරෙනවා.දැන් එවා බලලා මම පුදුම ආශ්වාදයක් ලබනවා.ඒ වෙලාවට තමයි මට ඉතින් හිතෙන් නේ ආයෙත් සුදු ගවුම ඇදගෙන ඉස්කොලේට දුවලා ආවනම් හොදයි කියලා.

මම ගිය පාර ගමේ ගිය වේලාවෙත් දැක්කා මගේ පොත් රාක්කේ උඩ තාමත් ඒ පොත් ටික බැබලී බැබලී තියෙනවා.මකුණු මලයා එහෙම දැලකුත් දාලා මගේ පොත් ආරක්ෂා කොරන්ඩ.

හැබැයි මෙදා පාර ගමේ ගිහින් පොත් ටික බලන කොට සමහරක් පොත් පිටින්ම නෑ.මමත් ලෙසියෙන් අතාරියේ නෑ. සී.අයි.ඩී පාරක් දාලා බැලුවා හොරා කවුද කියලා.අන්තිමෙදි අතටම අහුවුණා.වෙන කවුරුත් නෙවයි මම කලින් කියපු එකා ගේ නෑදෑ පරපුර තමයි ඉතින්.

සමහරක් පොත් වල තැනින් තැන කාලා දාලා තිබුණේ අතවශ්‍ය හා අගනා කොටස් උපුටා තිබුණා වගේ.මම අදටත් දුක් වෙන්නේ බලධාරින් ගේ අවසරයකින් තොරව උපුටා ගැනිම තහනම් කියලා පොත පිටිපස්සේ මුද්‍රණය කරගන්න බැරි විම ගැන.